Economie van Mauritius

De economie van Mauritius had tot het begin van de jaren ’80 een eenzijdig karakter, doordat de voornaamste bron van inkomsten de suikerrietteelt was. Toen de wereldmarktprijs van rietsuiker in het begin van de jaren tachtig dramatisch daalde, begon de regering naar diversificatie van de economie te streven en verlegde zij sinds 1982 haar aandacht naar industrialisatie. Zo daalde het aandeel van de suikerrietproductie en -industrie in het bruto nationaal product van 13% in 1979 tot 9% in 1993. De textielindustrie werd de belangrijkste industriële tak van het land. In 1988 was zij de belangrijkste deviezenbrenger (44%); daarna volgden suikerriet (35%) en toerisme (30%).

De regering forceerde de werving van buitenlandse industriële bedrijven in de zogenaamde vrije zone van exportindustrie (Export Processing Zone, EPZ), die sindsdien de motor achter de groei van de Mauritiaanse economie is. Voordelen van deze vrije zone zijn de goedkope en goed geschoolde arbeidskrachten en de forse belastingvoordelen. Verder streeft de regering naar het aantrekken van technisch hoogwaardige bedrijfstakken en wordt er geprobeerd het toerisme nog meer te bevorderen. Ook de levensmiddelenindustrie wordt uitgebreid.

Mauritius heeft een wegennet van 1860 km, waarvan 93% is geasfalteerd. Er loopt één snelweg over het eiland; van het vliegveld naar Port Louis. Port Louis is de enige havenstad. Er is geen spoorlijn, wel een internationale luchthaven. Air Mauritius is de nationale luchtvaartmaatschappij. Het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking bedroeg in 1999 $10.400. In 1996 had Mauritius een werkloosheidspercentage van 2%.

Landbouw

Suiker is de belangrijkste bron van inkomsten wat betreft de landbouw, voor Mauritius. Suikerriet werd in 1639 door de Hollanders vanuit Batavia (Indonesië) meegebracht. Op 80% van alle landbouwgrond wordt op dit moment suikerriet verbouwd. Op de grote plantages werken ongeveer 5500 landarbeiders. Daarnaast zijn er ± 35.000 boeren die zelf suikerriet verbouwen. Per jaar produceert Mauritius ongeveer 700.000 ton suiker in 16 fabrieken.

Tussen het suikerriet worden soms tomaten en aardappels verbouwd. Vanwege de gevaren van monocultuur wordt steeds meer landbouwgrond gebruikt voor andere producten.

Een van die (export)producten is thee. Pas vanaf de negentiende eeuw werd de thee een echt landbouwproduct is nu uitgegroeid tot een areaal van 40 km2. De thee wordt met name op het wat hoger gelegen centraal plateau verbouwd. Er zijn op dit moment vijf theefabrieken. Mauritius-thee ondervindt sterke concurrentie van andere theeproducerende landen zoals Sri Lanka (Ceylon thee). Thee met vanillesmaak wordt bijna als een nationale drank beschouwd.

Tabak wordt al verbouwd sinds de tijd van de Hollanders. Pas de laatste 75 jaar is er sprake van een volwaardig landbouwproduct. Tot nu toe wordt het verbouwd voor de lokale markt. De laatste jaren worden er 800 ton tabak geproduceerd. Als de kwaliteit ook nog verbeterd kan het zelfs uitgroeien tot een exportproduct. Rijst, het belangrijkste voedsel voor de Mauritiaan, wordt geïmporteerd. Aardappels voor eigen gebruik worden steeds meer verbouwd, op dit moment zo’n 20.000 ton per jaar. Andere landbouwproducten zijn maïs, pinda’s, uien, knoflook en verschillende soorten bladgroenten en kruiden.

De fruitproductie bestaat o.a. uit ananassen, bananen, papaja’s, mango’s, lychees, watermeloenen en citrusvruchten. Op kleine schaal wordt koffie verbouwd.

Veeteelt en visserij

Kip producten en eieren worden alleen voor eigen gebruik geproduceerd. Vlees moet veelal geïmporteerd worden. Alleen geiten worden gefokt voor de vleesproductie. De visindustrie op Mauritius ontwikkelt zich in een snel tempo. Men name tonijn in blik is sinds 1972 een exportproduct geworden. Vinvis, krabben en oesters worden in zoutwaterbassins gehouden. Men onderzoekt op dit moment de mogelijkheden om zeewier en garnalen te gaan exploiteren. Ook wordt geprobeerd zoetwatervissen te gaan houden en exploiteren.

Industrie

Vanaf 1960 begon Mauritius zich te industrialiseren, eerst nog voor de lokale markt. Na het sluiten van overeenkomsten tussen Mauritius en de Europese Unie werd het voor Mauritius interessant om ook voor de export te gaan produceren. Als tegenprestatie werd het voor de Europese landen gemakkelijk gemaakt om te investeren in Mauritius. Bijna zestig bedrijven vestigden zich op Mauritius, wat goed was voor 90.000 banen. De gefabriceerde producten worden geëxporteerd naar o.a. Europa, Verenigde Staten, Japan en Oost- en Zuid-Afrika. Het totale bedrag aan geëxporteerde goederen bedroeg in 1998 1.7 miljard dollar. De producten die gemaakt worden zijn o.a textiel, horloges, pluche beesten, zonnebrillen, lenzen en scheepsmodellen. Veel in Europa gekochte producten dragen dan het stempel "made in Mauritius" en staan garant voor een goede kwaliteit. Ook de industrie voor de lokale markt doet het goed; o.a. drank, sigaretten, meubels en scheepsbouw.

Ingevoerd worden o.a. levens- en genotmiddelen, aardolieproducten, cement, ijzer, staal, machines en transportmiddelen en -onderdelen. Het totale bedrag aan geïmporteerde goederen bedroeg in 1998 2,1 miljard dollar. De nationale bierbrouwerij is Phoenix.

Toerisme

Na textiel en suikerriet is het toerisme de derde bron van inkomsten voor Mauritius. Ongeveer 15.000 Mauritianen verdienen hun geld in de toeristische sector.

De eerste vijftig toeristen arriveerden in 1952 op Mauritius. Het aantal toeristen dat jaarlijks naar Mauritius komt bedraagt op dit moment ongeveer 500.000. De toeristen komen vooral uit Frankrijk (160.000), Réunion (83.000), Groot-Brittannië (51.000), Zuid-Afrika (50.000), en Duitsland (43.000). Het aantal Nederlanders dat naar Mauritius reist is nog beperkt, ca. 6500 per jaar. Voor de Europeanen zijn de maanden december en januari het populairst.

De overheid voert een toeristenbeleid dat meer geïnteresseerd is in kwaliteit dan in kwantiteit. Voor de "backpacker" heeft Mauritius dan ook niet zoveel te bieden.